Pomyśleć, że ludzie patrzyli na powyżej ukazane miejsce w pełnych kolorach, ze wszystkimi barwami, tak samo spoglądali na tamtą rzeczywistość, jak my na naszą, tak samo jej koloryt był żywy, dynamiczny i zróżnicowany. To jest właśnie złudzenie czarno-białych fotografii: nie umiemy sobie wyobrazić, że obiekty, które są na nich przedstawione, mieniły się tyloma barwami, co widziane przez nas naocznie, ulegamy przekonaniu, że ludzie dawnych dekad spoglądali na świat czarny, szary, niewyrazisty, pozbawiony konkretu. Kiedy sobie to uświadomiomy, dostrzeżemy, jak smutny, ponury, jak traumatyczny był widok wyżej zaprezentowany. No wyobraźcie sobie, że jesteście wtedy na rynku strzelińskim i w kolorze, na żywo, w pełnej jaskrawości oglądacie to, co obrazuje zdjęcie. Makabra. Widok, od którego żyć się odechciewa. Marazm, siermięga, nuda. Czarno-białe zdjęcia to maskują. Nie ma w nich żywego doświadczenia, jest wyłącznie walor dokumentalny.

Nie zgadzam się. Gdyby wtedy zrobiono tę fotkę "dobrym sprzętem" w kolorze, byłaby ona równie smutna i jeszcze bardziej ponura. Kolor rozczarowałby jeszcze bardziej. Są czarno-białe fotografie także na tej stronie np. z lat 20-tych z których bije kolor, radość, piękno.....