Pierwotna, prawdopodobnie romańska bazylika, została w XIV–XV w. zastąpiona założeniem halowym. Po spaleniu w 1708 kościół odbudowano w kształcie odpowiadającym konfesji ewangelickiej, bowiem od czasu reformacji był on w posiadaniu protestantów. Powiększony został o skrzydło transeptu i nakryty dachem mansardowym, a elewacje otrzymały dwie kondygnacje niskich okien, oświetlających opięte emporami wnętrze. Po 1945 empory usunięto. Kościół jest orientowany, murowany z cegły, trójnawowy w układzie halowym z pięciobocznym absydalnym prezbiterium, przekryty sklepieniami krzyżowymi wspartymi na ciężkich kolumnach. Wieża, w niższych kondygnacjach być może romańska, zwieńczona jest barokowym hełmem, odtworzonym w 1886, po spaleniu oryginalnego od uderzenia pioruna. O gotyckim
pochodzeniu zbarokizowanej świątyni świadczą tylko przypory i ostrołuczne okna wieży.
Opis zaczerpnięto ze strony Lubuskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków